Terug naar Kosovo: vlog dag #1
De eerste dag van de reis naar Kosovo begon op drie verschillende plekken. Andries vertrok om 03.00 uur vanuit zijn woonplaats Dordrecht, terwijl vanuit Rotterdam op datzelfde uur Catalijne zicht opmaakte voor haar vertrek. Yorick kon daarentegen ‘uitslapen’ aangezien bij hem pas om 04.00 uur de wekker ging.
Tegen vijven in de ochtend kwamen we elkaar in de hal van Schiphol tegen en toen bleek het daar toch al behoorlijk druk te zijn. Nog een beetje onwennig zwaaiend met zijn Zoom opnameapparaatje duwde Yorick de microfoon onder Andries zijn neus terwijl ze elkaar nog aan het begroeten waren, maar dan was het maken van de podcast ook maar meteen begonnen.
Zo ben je bij je eerste opname nog aan het ploeteren om tot een minuur of twee te komen, maar aan het einde van de dag vliegen de gigabites je al om de oren. Ook omdat Catalijne ondertussen bezig is met het schieten van 4k beeldmateriaal. Dat deze reis genoeg content op zal leveren, daarover behoeft in ieder geval geen twijfel.
Kosovo is warm. Op de één of andere manier heb ik bij de Balkan - zeker rond deze tijd van het jaar - het idee dat vooral de nachten bitter koud zullen zijn, maar dat je overdag toch ook niet met te weinig, of vooral te dunne kleding naar buiten moet gaan, maar niets is minder waar. En met een lekkere trui, een leren jas, een warme sjaal en een loodzware tas bomvol blikken stroopwafels om weg te geven omdat dat hier de gewoonte is, stond ik met een zwetende bilnaad een auto te huren.
Maar daarna reden we zo Pristina in, dat volgens Andries totaal veranderd was ten opzichte van 19 jaar geleden, met name wat de hoeveelheid auto’s betreft. Het verkeer hier is een soort horizontaal Tetris spel, waarbij je hoopt dat je auto gaat passen in het gat dat je enkele meters voor je ziet en waar de stadsbus zich ook in denkt te kunnen wurmen.
Een nieuwe stad ontdekken is bijzonder. Vooral omdat daar waar je de stad binnenkomt, in ons geval de Bill Clinton Avenue en waarbij in de buurt je appartement is, het point of view wordt vanwaar je de stad leert kennen. Maar als je later de stad beter kent, blijkt dat point of view altijd anders te zijn van hoe je de stad daarna voor altijd zal zien. Dat weten we nu natuurlijk nog niet, maar daar moest ik wel aan denken toen we hier aankwamen.
De mensen hier zijn ontzettend aardig. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik als toerist wordt overladen met cadeaus, puur om het feit dat ik uit Nederland kom. Waarschijnlijk heeft ook Andries zijn levensverhaal dat hij hier 19 jaar geleden drie maanden lang als civiel hulpverlener gewerkt heeft daar ook iets mee te maken. Maar het is een mooi iets, aardige mensen.
En na een hele dag content maken, blijken vooral de avonden druk te zijn met het sorteren en archiveren van al het materiaal, de dagelijkse blog/vlog en het opladen van alle devices. Maar we zijn er helemaal klaar voor om morgen weer op pad te gaan. De gevangenis van Lipjan, waar Andries heeft gewerkt staat dan op het programma. Nu nog een Skopsko en tot morgen!