Don't shoot the piano player
Een voorstelling waarin de makers Yorick Zwart en Rutger Kroon op zoek gaan naar comedy in de tragiek van het verlies van de enclave Srebrenica. Er zijn 8000 doden te betreuren in een verhaal dat voor de neutrale toeschouwer een klucht zou kunnen lijken: besluiteloze politici, geheime afspraakjes, niet opdagende F-16’s en slechte timing. Als het niet zo diep tragisch was, dan zou je er zomaar een voorstelling over kunnen maken.
Deze zomer is het 23 jaar geleden dat Bosnisch-Servische troepen onder leiding van Generaal Mladic de ‘veilige’ enclave Srebrenica binnen lopen. De lichtbewapende Dutchbatters van Overste Karremans kunnen niet veel meer dan toekijken. Vaak is de schuldvraag al gesteld, een antwoord hebben we nooit gekregen.
Yorick Zwart en Rutger Kroon maken een bijzondere voorstelling over dit nationale trauma. Kan met deze tragische feiten een voorstelling gemaakt worden waarin lachen ons misschien wel bevrijdt? Of vergaat het lachen ons; en schuurt humor over dit onderwerp alleen maar? Na Montyn kruipt Yorick Zwart opnieuw in de huid van een oorlogsveteraan. Dit keer is het Nico, een soldaat die acteur wilde worden. Een Dutchbatter die terug kwam en verguisd werd door het thuisfront. Hij speelt Nico als de acteur die Nico eigenlijk wilde worden. Zwart wordt in deze voorstelling muzikaal ondersteund door zangeres Catalijne Janssen. Vormt zij het koor als in een Griekse tragedie of is zij de droomvoorstelling van Nico in deze nationaal traumatische komedie?
spel: Yorick Zwart zang: Catalijne Janssen tekst: Rutger Kroon regie-advies: Wannie de Wijn techniek: Ralph Mantje productie: Remco Meijer
Fotogalerij Don't shoot the piano player
De pers over Don't shoot the piano player
Een grote stap is het naar Don’t shoot the pianoplayer van De Stokerij Schiedam, waarin Yorick Zwart een Dutchbat-veteraan speelt, als twintiger uitgestuurd naar Srebrenica. Hij geeft een lezing over ons nationale trauma uit ’95, en probeert het luchtig te houden. Ondoenlijk natuurlijk, bij zo’n onderwerp. In de heldere tekst van Rutger Kroon wordt steeds duidelijker dat de veteraan zijn frustratie nauwelijks de baas kan blijven. Zwarts speelt dit knap, met precies de goede dosis agressie én humor. Pijnlijk, maar nergens pathetisch. NRC
In een andere hoek van het terrein bevindt zich een piepklein tentje, Café Ik, met een podium van hooguit twee meter breed en een meter diep. We proppen ons op houten bankjes om te luisteren naar acteur Yorick Zwart die oud-Dutchbatter Nico speelt in 'Don't Shoot The Pianoplayer' van De Stokerij Schiedam. Nico was bij de val van Srebrenica en wil nog eens haarfijn uit de doeken doen hoe dat toen gegaan is. Zwart speelt Nico fraai, hij is verbeten optimistisch, maar kan de ellende die hij gezien heeft maar moeilijk verhullen. Mooi muzikaal omlijst door Catalijne Janssen die eruit ziet als een etalagepop met grote ogen, maar meestal onderbreekt Nico haar ruw door tegen het kistje waar ze op staat te schoppen. Hij heeft iets tragikomisch, deze man die op zijn 20e werd uitgezonden en er het beste van probeerde te maken: 'Je kunt op die leeftijd eigenlijk geen keuzes maken.' Hij speelt behendig met het beeld dat je vooraf van iets hebt, zoals 'een soldaat' of 'een acteur' en hoe de werkelijkheid blijkt te zijn. Daar gaapt uiteraard een groot gat tussen. Trouw
